Het is vrijdagavond 20 februari. Het is 18.00 uur geweest als ik het parkeerterrein van het Alfa-College aan de Kluiverboom in Groningen afrijd. Ik kan nog steeds niet helemaal bevatten wat me nog geen uur daarvoor is overkomen.. Als ik op de stoel naast me kijk, zie ik een mooi boeket bloemen, een zilveren slaif (lepel) en twee grote bekers.
De woorden van juryvoorzitter Jeanette klinken me nog in de oren.. “Nummer 1 WK Snert 2015. De jury vond dat het mooi gedaan was, zag er perfect uit, origineel, een geheel, goed van kleur, dat zegt jullie allemaal niks natuurlijk nu. Maar het nummer dat gewonnen heeft is nummer 34, Christian Boomker uit Veendam”.
Mijn recept was niets bijzonders, gewoon een basisrecept voor erwtensoep. Vorige week dinsdag kon je het al lezen op dit blog. En dat je eten lekker wordt als je het op houtvuur bereidt, dat wist ik natuurlijk wel.. dat het zelfs kampioenwaardig lekker wordt, dat had ik niet verwacht. Het was de ultieme bekroning op een toch al geslaagde dag!
De dag begon al redelijk op tijd, mijn vrouw moest aan het werk, de oudste dochter naar school en de hond moest nog uit. En natuurlijk moest de auto nog worden ingepakt. De spullen stonden al klaar, mede dankzij de onmisbare hulp van onze tweejarige dochter, die dapper meehielp de laatste zaken in te pakken. En weer uit te pakken.. Gelukkig kwam mijn schoonvader om half tien, zodat ik de handen vrij had.
Toen de auto ingepakt was, kon ik vertrekken. Met wat gezonde spanning en vooral heel veel zin op weg naar het Alfa-College. Over (media)aandacht had ik al niet te klagen gehad. De Vuurmeester kwam regelmatig voorbij in de aanloop naar dit evenement. Fantastisch, want daar was het toch een beetje mee begonnen. Het Oorspronkelijk Koken op een leuke manier op de kaart zetten.
Jammer genoeg was het weer minder gunstig, de hele week had het er goed uitgezien, maar nu regende het en er stond een stevige bries. Ik had de tarp meegenomen om in ieder geval droog te kunnen werken, ik hoopte maar dat deze stevig genoeg kon blijven staan. Toen ik na aankomst zag waar ik mocht gaan koken, kon ik mijn geluk niet op.. op de plek die men voor mij in gedachten had hangt normaal gesproken een tarp. Deze had men in verband met brandgevaar (terecht) verwijderd, niet dat de mijne brandwerend is, maar je kunt maar beter je eigen spullen beschadigen dan die van een ander. Het was dus gewoon een kwestie van mijn eigen tarp tussen de palen hangen en wat uitspannen. Beter kon niet!
Al tijdens de opbouw van de buitenkeuken had ik al het nodige bekijks. En vanaf het moment dat het vuur aanging hebben er voortdurend mensen staan kijken wat er gebeurde. Gezellig! Zo had ik voldoende aanspraak en heb minder last van de kou gehad. Soms was het haast iets te gezellig, wat me een snee in mijn vinger en een brandblaartje opleverde.. tja, als je aan het werk bent moet je wel op blijven letten. Ook al ben je ondertussen aan het praten. Gelukkig viel het mee, water om te koelen was er genoeg, en met een pleister was ook het sneetje weer opgelost. Een van de vragen die ik kreeg was: “het is wel leuk, maar waarom kook je op hout?” Waarop ik wat gekscherend antwoordde: “ach, zo kan de gaskraan weer een stukje dicht”. Een opmerking die nog gevolgen zou krijgen..
Het aan de kook krijgen van de soep viel nog niet mee, door de wind verwaaide een deel van de warmte en ik vreesde niet op tijd klaar te zijn. Na anderhalf uur, halverwege de tijd, begon de soep toch te koken. Met nog geen 10 minuten te gaan kon de jury, die al vaak was komen kijken, het eindresultaat keuren. Net op tijd.. Daarna mocht ook het publiek proeven, de pan was al snel leeg en het leek iedereen ook te smaken. Blijft toch een spannend moment. RTV Noord kwam wat vragen stellen, zodat ik nog even live op de radio te horen was. Mijn opmerking van eerder was een eigen leven gaan leiden en zo werd het koken op houtvuur ook nog een beetje politiek. Niet dat ik daar moeite mee heb, want voor de mensen die er dagelijks mee te maken hebben, is de hele gaswinningsproblematiek dramatisch. Maar het was niet de reden waarom ik in eerste instantie op hout ben gaan koken.
En dan.. de prijsuitreiking. Eerst worden de prijzen voor het WK jongens van de klei Stamppotkoken bekend gemaakt. Mijn culimaatje Michel Rekers is de grote winnaar met een Aziatische stamppot. In plaats van worst serveerde hij er wontons bij. Erg gaaf en een terechte winnaar! Daarna de derde en tweede prijs voor het snert koken. Ik had gedacht, dat als ik al in de prijzen zou vallen het misschien een van deze twee zou zijn. Maar een traditionele snert ook gemaakt met varkenspoot wordt derde en een vegetarische variant tweede. Daarna is het wachten op radio Noord, die graag de bekendmaking van de winnaar live wil uitzenden. Ik verwachtte dat de snert van mijn oud-collega Ineke deze keer zou winnen. Ze deed voor de negende keer mee en is al een paar keer dicht bij de winst geweest. Maar het nummer dat als winnaar wordt uitgeroepen is de mijne.. onwerkelijk! Ik krijg de microfoon van radio noord onder mijn neus gedrukt en mag meteen een paar vragen beantwoorden. Of ik dit verwacht had.. Nee, echt niet. Maar geweldig is het wel!!
Na de prijsuitreiking moeten er wat foto’s gemaakt worden en is er nog een student uit Utrecht die een klein interview wil voor zijn studie. Ondertussen staat mijn telefoon te zoemen en stromen de eerste felicitaties binnen. Pas na het interview heb ik even tijd om naar huis te bellen en en het nieuws te vertellen. Dat was inmiddels ook daar al bekend. Geheel tegen mijn gewoonte in bestel ik een biertje terwijl de felicitaties maar binnen blijven stromen. Dan moet ook de auto nog ingepakt worden, gelukkig krijg ik daar hulp bij. Uiteindelijk vertrek ik als een van de laatste deelnemers. Pas in de auto onderweg naar huis begint langzaam het besef te komen dat ik echt gewonnen heb. Met een grijns van oor tot oor ben ik naar huis gereden.
Het hele weekend heeft mijn telefoon niet stilgestaan. Whatsapp, facebook, twitter en mail, het bleef maar komen. Zaterdagmiddag een interview met foto voor de Veendammer. Er staan artikelen in het dagblad van het Noorden en ook in de Telegraaf. Op maandag werd ik gebeld door Q-music en zelfs in een Italiaans magazine worden Michel en ik genoemd. Ook op het werk is er een hoop aandacht! een prachtige slagroomtaart en een bos bloemen. In een woord geweldig!! Ik geniet met volle teugen.
Wereldkampioen.. dat ben je voor het leven. Iedere keer dat ik de beker en de lepel zie moet ik nog even grijnzen. Een fantastisch gevoel, en nog leuker is dat het bewijs nu geleverd is.
Als je Oorspronkelijk en met liefde kookt, smaakt alles beter!
Ik wil mijn culimaatje Michel ook hier nog even feliciteren met zijn titel. Je bent de terechte winnaar!